Snæfellsnes Peninsula

Dag 86

Vanaf de Westfjorden hebben we de Ferry genomen naar Stykkisholmur. Oftewel, Snæfellsnes Peninsula. Het was zonnig en zodoende een leuke tocht. Ook fijn om even niet auto te hoeven rijden en voor sommige een fijn moment voor een power nap. We hebben de rondrit tegen de klok in gemaakt en ik realiseer me dat we dan toch echt wel bijna rond zijn. Hierna volgt enkel nog een paar dagen Reykjavik. Aan de ene kant kijk ik er heel erg naar uit weer naar Nederland te gaan, anderzijds weet ik dat ik heel erg zal moeten wennen aan alle geluiden en de drukte. Maar vooral dat ik het hier ontzettend ga missen.

Snæfellsnes Peninsula wordt ook wel ‘klein IJsland’ genoemd. Veel elementen uit het landschap die ik hier heb gezien lijken samen te vallen in dit gebied. Hebben we een gletsjer? Check. Lavastenen, zwarte stranden, gelige stranden, zwarte rotsten en zeehonden? Check, check dubbel check.

Iets waar ik stiekem toch wel erg naar uitkeek was de berg Kirkjefell. De meest gefotografeerde berg van IJsland die 463 meter boven zeeniveau uitsteekt en hierdoor als herkenningspunt fungeerde voor schippers. Dit in combinatie met de ansichtkaarten die ik ben tegengekomen, waren mijn verwachtingen ondertussen ook wel 463 meter hoog.

Nadat de navigatie aangaf dat we toch echt wel de bestemming bereikt hadden, keken we verbaasd om ons heen. We zien een parkeerplaats met heel veel auto’s en besluiten daar maar te parkeren. Op het moment dat we de blikken en fotografielenzen van de andere toeristen volgen, begint mijn reisgezelschap ‘’Is dit alles'' te zingen. Voor de sier maak ik een fotootje. Als je de foto vanaf de juiste hoek maakt zie ik wel in wat mensen zien in de berg en het pittoreske baby watervalletje op de voorgrond. Maar in het echt was het voor ons toch wel een anticlimax. Ach, het werd tijd dat er iets een klein beetje zou tegenvallen in IJsland.

Het Snæfellsnes gebied is qua kilometers niet heel groot (vooral vergeleken de Westfjorden) en alles ligt relatief dichtbij elkaar, wat ook wel een prettige bijkomstigheid was. Een van de dingen die we besloten te doen was een bezoek aan de 8000-jaar oude lavagrot Vatnshellir te brengen. De helmen gingen op, de zaklampen aan en als snel bracht onze gids ons met een aantal wenteltrappen zo’n 35 meter onder de grond.

Ook konden we het niet laten hier zeehonden te spotten. Er waren een paar heel speels en op een gegeven moment bevonden ze zich maar op een metertje of 10 afstand.

Iets wat ik eerder niet benoemd heb maar me wel is opgevallen is de gele stranden die we opeens tegenkwamen in de Westfjorden en nu ook in dit gebied. Als je tot dusver alleen maar lavastranden met bijbehorend zwart zand hebt gezien is het heel vreemd opeens een woestijnachtig zand te zien. Het is ook veel geler en warmer van kleur dan in Nederland bijvoorbeeld. Daarnaast is de zee bij deze stranden heel blauw en helder, als je niet beter zou weten zou je denken dat je je op een tropische bestemming bevind ;). Ik had nog het idee om in een badkleding op een handdoekje op het strand te gaan liggen met een opblaaskrokodil, maar helaas hield de temperatuur van 10 graden mij tegen (en het ontbreken van de krokodil).

Nu volgen 2 dagen in Reykjavik, waar we vooral musea en galeries gaan bezoeken. Het is op het moment perfect musea weer (denk aan regen en bewolkt) dus dat is geen probleem.